(1557) brînkă2 (rom. brâncă) рука2 brînkă2 (mn. brînś) [akc. brînkă] — ① (i. ž.) (zast.) (anat.) ruka ∎ s-a prins đi brînś kînd a žukat — hvatali su se za ruke kada su igrali (Blizna) ∎ vuorba brînkă s-a pĭerdut, akuma șćim numa și ĭe mîna — reč „brnka” se izgubila, sada znamo samo šta je „m’na” (ruka) ② (pril.) klečeći, ležeći oslonjen na kolenima i laktovima ∎ a kaḑut în brînś, a kaḑut în patru — pao na sve četiri, tj. na ruke i noge (Rudna Glava, Tanda) [Por.] ∎ stîă-n brînś — stoji na sve četiri, tj. leži oslonjen na laktove i kolena (Jasikovo) [GPek] ③ (fig) (u izr.) uz veliki napor, s velikim mukom; golim rukama, bez ičije pomoći ∎ am ramas văduvă, ș-am skuos kopiĭi pi brînś — ostala sam udovica, i decu sam izvela (na put) golim rukama (Tanda) [Por.] ♦ up. mînă, abușļa
|