(660) beļitură (rom. belitură) огуљетина [imenica] beļitură (mn. beļiturĭ) [akc. beļitură] (i. ž.) — ① oguljetina, brazgotina; ogrebotina; oderotina ∎ kaḑuĭ, șî fakuĭ beļitură mare în źanunkĭe — padoh, i napravih veliku oguljetinu na kolenu ② (fig.) beļitură đi uom — nezgodan čovek, zaguljenko [Crn.] ③ (dosl.) „obeljenost, belina”, obeljeno, odnosno oguljeno ili odrano mesto, sa koga je skinuta kora ili koža, pa se vidi donji sloj, koji je svetliji ∎ păkurari n-avut alt lukru, numa a fakut beļiturĭ pi faź, nu șćiu kă așa ļiamńe puot sî sa ușće đin piśuare — čobani nisu imali druga posla, nego su pravili oguljetine na bukvama, ne znaju da se takvo drveće može osušiti iz korena [Por.] ∞ beļi
|