Narodna književnost Vlaha: kartica zapisa, obrađena: 21.06.2013.

POVASTA LU PIR

Piru la lasat dumńeḑîu sî krĭaskă pin luokurĭ. A trait ĭel aśiĭa, ama kînd guod ĭe aratu or sapatu, lumĭa ăl skobĭaşće ku bruka, ăl ară, ăl sapă, ăl nîkažîaşće.

Luĭ odată iĭ kađe grĭeu, sa mîńiĭe, şî raşîaşće sî sa muće la munće, kă akolo o să fiĭe sîngur, đeparće đi lume.

Pļakă ĭel, kînd pi drum întîńiaşće o babă, batrînă đi vr-o sută đi ań.

— Unđ-aĭ pļekat, piruļe? — ăl întrabă baba.

— Am pļekat sî ma mut la munće, — spuńe piru — kă nu măĭ puot să traĭesk în luok đi nakazu lu uom: numa ma skobĭaşće, ma taĭe, şî ma nîkažîaşće!

— E, baş iş pruost! — ḑîśe baba. — Pi mińe muoşu mĭeu ma skobĭaşće uobḑăś đî ań, da ma skobit şî alta lume, şă nu-m faļiaşće ńimika!

Rađikă baba kreţanu, şă-ĭ spuńe:

— Ăće, uĭtîće ku uoki tiĭ: îm faļiaşće śuava?

Kînd piru vaḑu pizdoćeo-la, vĭađe kă skobitura nuĭe vrun rău mare, şî sa-ntuarśe înapuoĭ, în luok unđe l-a lasat dumńeḑîu. Şî akolo traĭaşće ş-în ḑî đi astîḑ, kă đi uom nu-ĭ măĭ frikă.

PRIČA O PIREVINI

Pirevinu je bog ostavio da raste po njivi. Živi ona tu, ali kad god je oranje ili kopanje, ljudi je buše šiljkom, izoravaju, iskopavaju i muče.

Njoj to jednom dojadi, naljuti se, i reši da se iseli u planinu, jer će tamo biti sama, daleko od ljudi.

Pođe ona, kada na putu sretne jednu babu, staru oko sto godina.

— Gde si krenula, pirevino? — zapita je baba.

— Selim se u planinu, — kaže pirevina — jer više ne mogu da živim na njivi od čoveka: samo me buši, seče i muči!

— E, baš si prosta! — kaže baba. — Mene moj čiča buši osamdeset godina, a bušili me i drugi ljudi, pa mi ne fali ništa!

Zadiže baba krecan, i kaže:

— Evo, vidi sama svojim očima: jel mi fali nešto?

Kad pirevina ugleda onu pizdurinu, vide da bušenje nije neko golemo zlo, pa se vrati nazad, u njivu gde ju je bog ostavio. Ona tamo živi i danas, jer se čoveka više ne boji.